Het rommelt al geruime tijd in Kenia. Nationale verkiezingen zorgen ervoor dat de spanningen hoog oplopen. Wat een democratische strijd zou moeten zijn, begint steeds meer te lijken op een stammenoorlog. Het land destabiliseert. Het koorddanst boven de afgrond. Menig Keniaan zit gevangen tussen hoop en vrees.

Al tijdens het afscheid van Hans Burgman, in Kisumu afgelopen voorjaar, was de onrust duidelijk voelbaar. Een behoorlijk deel van de Nederlandse vrienden werd bij de bekendmaking van de uitslagen van de regionale voorverkiezingen pijlsnel van het Pandipieri-centrum naar het Mill Hill huis gebracht. Gemor over verkiezingsfraude ontbrandde in no time in publieke verontwaardiging. Een rellende en brandstichtende menigte wakkerde een breed gevoeld ongenoegen aan. Als een lopend vuurtje verspreidde de onrust zich zo door de stad Kisumu. Nog net op tijd bereikte menige ‘vriend’ de veilige haven, alvorens straten werden afgesloten door stapels aangestoken autobanden en stenen gooiende onruststokers.

De nationale verkiezingen van augustus verliepen eveneens turbulent. Chris Musando – computerexpert en symbool voor eerlijke verkiezingen – werd daags voor het stemmen dood aangetroffen in het kleine plaatsje Kikuyu, dichtbij de hoofdstad Nairobi. Alles wees op een gewelddadige dood. Het werd pijnlijk duidelijk dat de daders voor niets waren teruggeschrokken om het onfeilbaar geachte computersysteem (dat verkiezingsfraude moest voorkomen) te hacken. Na afloop bleek de zittende president Uhuru Kenyatta een meerderheid van de stemmen te hebben gekregen. Dit tot ongeloof van Raila Odinga en zijn brede achterban van Luo.

Nadat de verkiezingen van augustus door het hooggerechtshof in september als ongeldig werden bestempeld, zijn er in oktober nieuwe verkiezingen gehouden. Eind november zijn de uitslagen definitief onderkend: Uhuru Kenyatta, de zittende president, is en blijft de machtigste man van het land.

Wat dit voor Kisumu, in het bijzonder voor onze vrienden in Pandipieri, betekent is afwachten. De angst en onrust zitten er in ieder geval goed in. Het dak en de ruiten van het straatkinderenproject zijn de afgelopen maand onbedoeld behoorlijk beschadigd geraakt door de vele rondvliegende stenen. Daarnaast is een vriend van het Pandipieri-project, priester Evans Juma, eind oktober vermoord. Dat stemt niet bepaald positief. Al is de veerkracht van de Luo-gemeenschap ongekend en dat geldt zeker voor de gemeenschap rondom Pandipieri.

De lucht keurt donker boven Kenia. Dat is een ongemakkelijk gegeven. Toch is er hoop. De zwarte wolken zijn ook de voorboden van toekomst. In letterlijke zin welteverstaan. Kenia kampt al geruime tijd met flinke droogte. Nog geen halfjaar geleden hadden 3 miljoen Kenianen noodhulp nodig om deze moeilijke periode door te komen. Nu is het dan eindelijk zover. De tropische regenbuien brengen het land weer tot leven. Niet langer gaan flora en fauna gebukt onder verzengende hitte en uitzichtloze droogte. Laten we hopen dat de regen de onrust sust en de pijn en het geweld wegspoelt. Een beter begin van het nieuwe jaar kan ik me niet voorstellen.

Thijs Caspers – voorzitter

Foto: pambazuka.org